W uzasadnieniu swojego pomysłu inicjatorzy napisali do nas: „Agresja może mieć bardzo różną formę. Dawniej kojarzyła się z atakiem fizycznym, dzisiaj zdecydowanie najczęstszą jej formą jest tzw. hejt. Słowo to pochodzi wprost od angielskiego słowa HATE, które oznacza nienawiść. Jest to olbrzymie zagrożenie, które nie tylko uderza w cierpiące jednostki jak np. dzieci, które stają się obiektem anonimowych ataków w sieci, na portalach społecznościowych , zamkniętych grupach komunikatorów ale również powoduje olbrzymie zniszczenie w zaufaniu społecznym, tolerancji czy wolności słowa. Wszelkie analizy dotyczące tego zjawiska w sieci, do której znacząco przeniósł się świat za sprawą rozwoju cyfrowego oraz pandemii Covid-19 mówią, o zachwianiu zarówno wartości społecznych ale także zanikowi umiejętności interpersonalnych w społeczeństwie, zanikającej empatii. Dziecko, które przez całe życie było krytykowane, opanowało tą umiejętność do perfekcji. Niestety nie jest to krytyka konstruktywna a jedynie opiniowanie, zawstydzanie czy wręcz dokuczanie. Dlatego tak ważne jest aby dzisiaj rozmawiać o umiejętności rozmawiania, o aktywnym słuchaniu czy wyrażania emocji.” Tego właśnie dotyczyły spotkania z rodzicami i nauczycielami, które zorganizowano w opisywanym projekcie. Ich głównym celem było zwiększenie uważności na język nienawiści oraz uczących jak go zmieniać w codzienności rodzinnej/szkolnej. Aktywne słuchanie to podstawa dialogu, dlatego właśnie projekt nazwano MNIEJ ZNACZY WIĘCEJ. Zakładał on zarówno przekazanie wiedzy z tego zakresu jak również wpłynięcie na postawę rodziców/nauczycieli aby z roli ekspertów od rozwiązać przeszli do roli partnerów dziecka.
Zorganizowano łącznie 3 dwudniowe warsztaty dla grup docelowych w miastach: Wrocław, Legnica i Lublin.
Pomysłodawcy niniejszej inicjatywy wskazywali na świat „covidowy” w którym żyje dzisiejsza młodzież. Charakterystyka tego świata wiąże się ze zmniejszoną aktywnością młodych ludzi, apatią oraz zwiększoną ilością czasu marnowanego w Internecie. Inicjatorzy projektu to studenci, którzy zauważając bierność młodzieży, swoich rówieśników i osób nieco młodszych, postanowili temu wyjść naprzeciw. Powołując się na konieczność realizacji pomysłu, w rozmowach z nami, zaznaczali, że bierność powoduje brak zaangażowaniem w swoje środowisko lokalne, tym samym rozwój społeczeństwa u podstaw. Z drugiej strony wiele aktywności jest niejako marnowanych, na mało konstruktywne spędzanie czasu, czyli „siedzenie na Internecie”. Ta grupa z kolei doświadcza „hejtu”, braku konstruktywnej rozmowy i zrywania relacji. Dlatego postanowiono zaprosić do wspólnego przedsięwzięcia skupionego wokół rozmowy, wokół komunikacji, wykorzystując narzędzie debaty w stylu oksfordzkim. Przeprowadzono zatem warsztaty dla uczniów szkół ponadpodstawowych w Jarocinie, spotkania z animatorami / tutoringi oraz zorganizowano w debacie wieńczącej całość. Warsztaty dotyczyły tematyki komunikacji, umiejętności słuchania, argumentowania swoich racji i obrony przed przemocą słowną. Z uwagi na sytuację pandemiczną warsztaty i debatę zorganizowano w formie on-line
Projekt zakładał animację, wsparcie i promocję tutoringu wśród młodzieży z Torunia i Inowrocławia. Tutoring jest jedną z metod edukacji zindywidualizowanej, polegającą na długotrwałej , sytematycznej i indywidualnej pracy, której celem jest wspieranie ucznia w rozwoju zgodnie z jego zainteresowaniami, predyspozycjami i możliwościami. Jest więc powrotem do klasycznej relacji mistrz – uczeń.
Osoby wyznaczone do pracy roli tutorów były to osoby posiadające bogate doświadczenie w pracy z młodzieżą. Było to zaproszenie do promocji tuto ringu rówieśniczego. Młodzież sama decydowała, w jaki sposób chciała skorzystać z pomocy tutora (np. eksplorować dany temat, budować argumentację, pisać rozprawkę na wystąpienie, ćwiczyć panowanie nad stresem etc.), dzięki czemu rozwijane było poczucie odpowiedzialności za własną edukację i relację tutor - podopieczny.
W ramach projektu zostały przeprowadzone kilkugodzinne warsztaty dla 11 kobiet i córek w wieku 9-12 lat. Warsztaty zostały przeprowadzone przez nauczycielkę zrzeszoną w INER Polska, która przeszła odpowiednie szkolenie wiosną 2019 roku. W sierpniu 2019 roku nauczycielka przeprowadziła warsztaty dla 15 mam w województwie podkarpackim. Prowadząca jest z wykształcenia pedagogiem, ma duże doświadczenie w prowadzeniu spotkań o charakterze warsztatowym (np. posługa w poradni rodzinnej, „Szkoła dla rodziców i wychowawców”, webinaria z naturalnej metody rozpoznawania płodności według profesora Roetzera). Mamy zostały wyposażone w wiedzę i materiały edukacyjne, które posłużą do przeprowadzenia rozmów z ich córkami (tzw. „Pogaduszki”) w domowej, intymnej atmosferze. Projekt „Mama córce, kobieta kobietce” stwarza przestrzeń do rozmów mamy i córki na tematy związane z płciowością i dojrzewaniem, higieną, zdrowym odżywianiem, początkiem ludzkiego życia. To właśnie mama jest najbardziej odpowiednią osobą, aby odpowiedzieć na pytania dziewczynki, która już za chwilę będzie dojrzewać. Bezpieczna atmosfera, klimat zaufania i bliska relacja z mamą to najlepszy punkt wyjścia.
Pomysłem młodzieży zwracającej się do nas z prośbą o wsparcie, było zorganizowanie całodniowej konferencji, w ramach której wystąpiło na żywo 9 prelegentów z całej Polski oraz 2 lokalne zespoły muzyczne. Poruszane tematy dobrane zostały w bardzo interdyscyplinarny sposób. Konferencja miała na celu aktywizację młodzieży, ich animację. Autorzy pisali do nas uzasadniając chęć realizacji projektu: „Pokażemy, że warto iść z odwagą przez życie, a często podjęcie tej mniej uczęszczanej ścieżki może zaowocować zarówno sukcesami, jak i przede wszystkim poczuciem radości i spełnienia w życiu. Realizując wydarzenie chcemy kształtować i propagować postawy społeczne i obywatelskie, tak poprzez tematy poruszane przez prelegentów, jak poprzez angażowanie młodych ludzi w organizację (wolontariusze).”
Grupą docelową wydarzenia były młode osoby w wieku licealnym i studenckim z Tarnowa i okolic.
Organizacja konferencji kształtowała postawy społeczne, obywatelskie, patriotyczne: W ramach konferencji organizatorzy chcieli zainteresować rówieśników partycypacją, w działania na rzecz swojej społeczności, swojej Ojczyzny (tej Dużej – Polski, jak i Małej – miasta, wsi) . Promowali postawy aktywistyczne, w ramach których młodzi ludzie mogą zaangażować się w życie obywatelskie i być zmianą, którą chcieliby zobaczyć w swoim środowisku.
Poruszali także kwestię wolności sumienia, wyznania i chrystianofobii: Pisali do nas w prośbie o wsparcie „Będziemy zachęcać do rozbudzenia w sobie ciekawości do dialogu z drugim człowiekiem i chęci poznania różnic, które występują właściwie w każdym aspekcie życia - kwestiach wyznaniowych, poglądowych, wyglądu, wrażliwości emocjonalnej czy zainteresowań.”
