Monika Chochla psycholog i terapeuta w praktyce pokazuje jak skorzystać w praktyce z wiedzy o strefach regulacji. Warto zapoznać się ze wcześniejszym wpisem na naszym busolowym blogu i zapoznać się z tym, czym są strefy regulacji według autorstwa Dana Siegela i Tiny Brison.
Czy zdarzyło Ci się jechać kiedyś rowerem lub prowadzić samochód przez duże, zatłoczone,
nieznane Ci dotąd miasto? Jeśli tak, pewnie znasz uczucie lęku i napięcia, które temu zwykle
towarzyszy. Tysiąc myśli przelatujących przez głowę, które robią jeszcze większy hałas niż ten
uliczny. Być może nawet wiesz, co znaczy mieć odciski od dłoni zaciśniętych na kierownicy…
Wszystko się zmienia, gdy wyjeżdżasz poza ten teren. Prowadząc pojazd przez spokojne wioski
i pola, nie musisz aż tyle uwagi poświęcać temu, co Cię otacza, droga jest prostsza i mniej Cię
angażuje. Wystarczy jednak mały zając lub większa sarna, która wybiegnie z lasu, by wróciło
napięcie i przyspieszony oddech, prawda?
Nie zależy mi na… „tym”, bo zależy mi na „czymś innym” – zawsze wybieram to,
co dla mnie ma sens, nawet jeżeli dla innych wybór ten jest bezsensu. Wspomniane wybory, przeżycia, zaangażowanie, aktywność ściśle wiążą się z naszymi
potrzebami, naszą hierarchią wartości i ważności spraw. Jeżeli coś mnie irytuje,
złości, raduje, smuci, ekscytuje to niezależnie od naszej narracji na ten temat,
stopień naszego „poruszenia” – zareagowania wskazuje na ważność, jaką dla
mnie ma to „coś”. Jeżeli złości mnie, czy porusza w inny sposób, zachowanie drugiej osoby, do takiego stopnia, że tracę radość i sens życia to oznacza, że, z jakiegoś powodu, wspomniane zachowanie „decyduje” o jakości mojego życia, że jego
jakość uzależniłem od takich czynników wpływu. I mimo, że w kontekście zdrowia psychofizycznego jest to bezsensowne to w logice manipulacji, przemocy,
zaburzeń będzie miało głęboki sens, np. patologiczny lęk wiktymizacyjny ofiary,
ewidentnie bezsensowny, w perspektywie zdrowia, sensownie i skutecznie podtrzymuje i wzmacnia – niejednokrotnie do granic dramatów ludzkich – patologiczną homeostazę w relacjach międzyludzkich w przestrzeni domowej, zawodowej i społecznej. To, co uzasadnia nasze „sensowne” wybory to „przewidywane”
możliwe do osiągnięcia, subiektywnie pojmowane szczęście.
Stres jest obecnie jednym z głównych czynników chorobowych wśród dorosłych oraz coraz częściej u dzieci. Aby wiedzieć czy coś nam dolega należy zdefiniować czym jest i jaki ma przebieg. Poniżej kilka informacji o rodzajach i poziomach stresu.
Pandemia oraz wojna w Ukrainie znacznie obniżyły poziom bezpieczeństwa dzieci. Pomimo naszych starań dzieci czują się wyobcowane i niepewne. Zwłaszcza w klasach starszych szkoły podstawowej dzieci mają niską samoocenę oraz nie potrafią odnaleźć się w kontaktach z rówieśnikami. Możliwość prowadzenia edukacji zdalnej daje nam możliwość spotkania się z uczniami ale nie wyczerpuje znamion komunikacji. Trzeba pamiętać, że rozmowa on-line to tylko 10 procent komunikacji. Dużo ważniejsze w budowaniu relacji są emocje oraz gesty, a także interakcje, których w nauczaniu zdalnym brakuje. Świadomość niedoskonałości spotkań wirtualnych trzeba nadrabiać wiedzą na temat dziecka. Dzieci w sytuacji nauczania zdalnego zmieniają swoją aktywność dobową, mają poczucie braku kontroli przez dorosłych, zmieniają swoje nawyki higieniczne, a także nie czują potrzeby prowadzenia rozmów np. z rodzicami. Dzieci mniej odporne psychicznie, albo dzieci, które w domu nie otrzymują odpowiedniej opieki są wykluczane z grupy, albo w najlepszym wypadku funkcjonują w grupie klasowej jako „kozioł ofiarny”.
