Kręgi Naprawcze to metoda rozwiązywania konfliktów interpersonalnych opracowana przez Dominica Bartera w Stanach Zjednoczonych w latach 90-tych. O jej skuteczności świadczy fakt, że wprowadzona w szkole o bardzo wysokiej przestępczości - ponad 70 interwencji policji w ciągu roku - zmniejszyła znacznie jej nasilenie do interwencji. Podstawą teoretyczną metody jest idea Porozumienia Bez Przemocy M. Rosenberga
Dla aktywnie działających organizacji, zrzeszających lokalną społeczność, opierających swoje działania na spotkaniach, czas pandemii stał się problemem trudnym do udźwignięcia. Dotychczasowe formy pracy stały się niemożliwe, ograniczenia w spotkaniach, w przemieszczaniu się, lęk przed zachorowaniem sprawiają, że działalność małych, lokalnych organizacji została mocno zaburzona. Pojawiła się konieczność zmiany formuły działań, co wywołuje silny stres, poczucie bezradności u osób dotychczas intensywnie działających.
Czas pandemii sprawia, że pojawiają się przed nami problemy, których wcześniej nie byliśmy sobie w stanie wyobrazić. Rzeczywistość przerasta nas, pojawiają się problemy, które na pierwszy rzut oka są nie do przezwyciężenia. Powoduje to zwiększenie napięcia psychicznego, poczucie bezradności.
Ten stan dotyka szczególnie dzieci i młodzież. Zmiany stylu życia, ograniczona możliwość spotkań z rówieśnikami, spłycony kontakt z innymi sprawiają, że codzienne wyzwania z którymi się spotykają urastają do rangi trudnych do przezwyciężenia problemów. Nie bez znaczenia jest lęk o zdrowie swoje i najbliższych, pojawiające się problemy finansowe w rodzinie, podwyższony poziom stresu u rodziców. Przed nauczycielami, wychowawcami stoi teraz dodatkowa trudność. Żeby móc dobrze prowadzić proces wychowawczy muszą poradzić sobie nie tylko z problemami zdalnego procesu dydaktycznego, ale też z wieloma lękami i obawami zarówno swoich uczniów jak i własnymi.
Polska szkoła z dnia na dzień stanęła w obliczu nowych wyzwań organizacyjnych, dydaktycznych i wychowawczych. Z dnia na dzień stała się instytucją działającą w nowych warunkach, bez jakiegokolwiek wcześniejszego przygotowania. Jedynie niewielki odsetek szkół mógł wykorzystać wcześniej stosowane rozwiązania, dotyczące wspomagania kształcenia uczniów z użyciem aplikacji elektronicznych. Ci nieliczni szczęśliwcy mogli stosunkowo szybko zorganizować nauczanie zdalne.
Wykluczenie społecznie nie jest niczym nowym, przynajmniej od czasu kiedy ludzie uświadomili sobie, że bycie razem nie jest ani naturalnie trwającym, ani łatwym do przywrócenia stanem rzeczy. Być może potrzebujemy się nawzajem, żeby przetrwać i czuć się dobrze, ale to nie wystarcza, aby osiągnąć ideał harmonijny. Wizja społeczeństwa składającego się z mniej lub bardziej ekskluzywnych grup, które zamykają się przed jednostkami w celu utrwalenia własnej tożsamości i zachowania uprzywilejowanego dostępu do tego, co uznaje się za wartościowe, wydaje się być bardziej realistyczna. W takim społeczeństwie wykluczenie jest nieuchronne i nieuniknione, co nie znaczy, że dla wykluczonych nie ma żadnej nadziei. Ekskluzywne grupy prędzej czy później bardziej się otworzą pod wpływem wewnętrznych lub zewnętrznych nacisków-być może na współzawodnictwo lub aktywność sportową , a poza tym nie wszystkim odpowiada tak zwane stanie w miejscu i przyzwalanie na wykluczenie. Nadzieja nie oznacza pewności, integracja może okazać się kosztowna, a my jesteśmy niedoskonali, więc nie oczekujmy od razu cudów. Nawet jeśli spotykamy się z niechęcią z naszej strony do aktywności fizycznej nie powinniśmy uważać, że nie można zmienić naszego nastawienia. Rozpoznanie ulubionych form ruchu jest kluczem do aktywizowania zajęć sportowych lub zachęcenia innych do współzawodnictwa
