Jeśłi zapoznałeś się ze strefami regulacji to teraz stwórz własne obrazy i skojarzenia z trzema strefami regulacji, które Opowiedz sobie lub opisz w notatniku, jak reagujesz w każdej z tych stref, co się wtedy dzieje w Twoim ciele, jaki jest Twój model zachowania i funkcjonowania w strefie zielonej,czerwonej i niebieskiej. Chodzi o to, byś miał/a osobistą mapę, która pomoże Ci się odnaleźć w sytuacji stresowej i odpowiedzieć na pytanie: Gdzie jestem? Jak mi tu jest? Zastanów się i wypisz po dwa sposoby, które pomogą Ci wrócić ze strefy czerwonej i niebieskiej do zielonej. Co przywraca Ci spokój? Jaka muzyka, otoczenie, jakie działania pozwalają Ci znaleźć się w strefie zielonej? Jednym ze sposobów powracania do dobrostanu po sytuacji stresowej jest kontakt z bliskimi ludźmi. Wypisz kilka osób, do których zawsze możesz zadzwonić, omówić to, co się wydarzyło i otrzymać wsparcie i zrozumienie.
Stres to także trudne myśli Kiedy jest nam trudno, czujemy się przeciążeni i również nasz umysł może płatać nam figle. Pojawiają się myśli dołujące, nieprzyjemne, oddalające nas od dobrostanu. Rozpoznamy je po krytycznym tonie, kategorycznym brzmieniu i czarno-białej perspektywie, gdzie nie ma szarości i stanu „pomiędzy”. Mogę być albo beznadziejnym nauczycielem, albo fantastycznym. Mogę być wyczerpana albo bardzo wypoczęta. Mogę być nadwrażliwa albo mieć kamienną, profesjonalną twarz. A życie toczy się właśnie pomiędzy: tam, gdzie mogę być kompetentnym nauczycielem i mieć gorszy dzień; gdzie towarzyszy mi zwyczajne zmęczenie i gdzie mogę czuć różne emocje, mówić o nich i jednocześnie nie obarczać winą za ich powstanie innych osób.
Co możemy zrobić, by takie negatywne myśli nie przejmowały kontroli nad umysłem? Obserwuj: zauważ te myśli, które aktualnie znajdują się w Twojej głowie i pozwól im swobodnie przepływać. Możesz wyobrazić sobie, że są jak obłoki na niebie, i obserwować je z dystansu. Chodzi o „odklejenie się” od treści myśli i zauważenie, że Twoje myśli nie są Tobą, że jesteś czymś więcej. Analizuj: możesz z pomocą kartki i długopisu zapisać, co Twój umysł do Ciebie mówi.
A potem spokojnie odpowiedz sobie na poniższe pytania:
a. Jeśli ta myśl jest prawdziwa, to co to o mnie mówi?
b. Jeśli ta myśl jest prawdziwa, to co to mówi o całym moim życiu i mojej przyszłości?
c. Co konkretnie ta myśl znaczy dla mnie?
d. Jakie są dowody na to, że tak jest? Czy zawsze tak jest?
e. Ile razy musi zdarzyć się dana sytuacja, by potwierdziły się moje przekonania?
f. Co mogę myśleć innego, by zachować pewność swojej wartości, bycia godnym miłości, przynależności i szacunku?
g. Jak mógłbym/ mogłabym się zachować, gdybym się nie bała?
h. Czego potrzebuję w takiej sytuacji, by się uspokoić? i. Jak mogę o to zadbać następnym razem?
j. Co w tej sytuacji myślałby i zrobił ktoś, kogo podziwiam?
k. Co poradziłbym/ poradziłabym przyjacielowi?
Oddychanie: głęboko oddychając powtarzaj sobie to, co zapisałeś/ zapisałaś w punktach f, i, j. Być może któraś z tych myśli zagości u Ciebie na dłużej, wypierając te trudne i dołujące?
Powodzenia!
Autor: Monika Chochla
