Inicjatorzy w ramach przedsięwzięcia postanowili stworzyć blog / stronę www pt. „Dyskurs”. Przedsięwzięcie polega na tworzeniu postów, dotyczących szeroko rozumianego tematu dyskursu, dialogu, retoryki, „hate’u”, argumentacji i myślenia. Głównymi twórcami są wnioskodawcy, lecz zależy im na tym, by do współpracy zaangażować także inne osoby, które mogą wnieść do projektu wartościową treść. Konkretnym celem, który sobie stawiają, jest uwrażliwienie odbiorców bloga na niedozwolone rodzaje argumentacji, takie jak argumenty ad personam, nieuprawnione generalizacje i zbytnie uproszczenia co ostatecznie jest po prostu stosowaniem przemocy słownej.
Jak wskazali w opisie pomysłu inicjatorzy, debata oksfordzka to uporządkowana forma dyskusji, której celem jest przekonanie do stanowiska swojej drużyny. Debata ma ściśle określone zasady, dzięki którym zabronione jest wchodzenie sobie w zdanie, przeszkadzanie oponentom, czy obrażanie. Dzięki temu uczestnicy uczą się kulturalnej dyskusji i zaczynają rozumieć, że każdy ma prawo wypowiedzieć swoje zdanie bez przerywania. Każdą taką dyskusję poprzedza odpowiednie przygotowanie – ma to niewątpliwie wpływ na rozwój kompetencji wyszukiwania informacji oraz krytycznego myślenia, a także wyszukiwania i zrozumienia argumentów drugiej strony dyskusji. Pomysł skupił się wokół przeszkolenia nauczycieli tak, by mogli bezproblemowo wykorzystywać debatę oksfordzką na swoich lekcjach. Zostali oni zapoznani z ideą i zasadami debaty, a następnie poznali sposoby na to, by jej użycie podczas lekcji było dla grupy uczniów jak najbardziej efektywne
Jedno z zagrożeń na płaszczyźnie komunikacyjnej, które dostrzegli wśród młodzieży, zgłaszający pomysł , dotyczy problemów związanych z perswazyjnym oraz asertywnym wyrażaniem swojego zdania. Problem ten oddziałuje na młodzież na dwóch płaszczyznach:
a) Generuje problemy rówieśnicze, polegające na trudnościach w codziennych sytuacjach komunikacyjnych. Brakiem umiejętności obrony przed „hejtem” (obroną wiary, obroną rodziny, obroną siebie).
b) Osłabia szanse nieuprzywilejowanych lub słabszych komunikacyjnie uczniów w ich bieżących oraz przyszłych aktywnościach szkolnych, naukowych czy zawodowych.
Inicjatorzy powoływali się na deficyt (zarówno na poziomie ilościowym jak i jakościowym) w kształceniu umiejętności komunikacyjnych w polskim systemie edukacji. Problem ten dodatkowo został pogłębiony przez pandemię COVID-19. Lukę tę, jak mówili nam inicjatorzy, próbują wypełnić organizacje pozarządowe oraz grupy nieformalne realizując warsztaty, spotkania, wykłady, webinaria czy konkursy.
Projekt skupiony był zatem wokół przeprowadzenia szkoleń z zakresu skutecznego przekonywania i bycia asertywnym (w śląskich szkołach). W projekcie wzięły udział II LO w Sosnowcu oraz ZSO 1 w Rudzie Śląskiej. W pierwszej szkole odbyły się zajęcia w formie stacjonarnej oraz online. W szkole drugiej, z uwagi na sytuację pandemiczną, oba szkolenia musiały odbyć się w formie online. Brano to pod uwagę przy tworzeniu scenariuszy szkoleniowych, więc nie okazało się to żadną przeszkodą do przeprowadzenia zajęć w efektywny sposób. W projekcie udział wzięło ponad 20 uczniów z dwóch szkół (II LO w Sosnowcu oraz ZSO 1 w Rudzie Śląskiej).
Inicjatorzy przedsięwzięcia poprzez realizację swojego pomysłu, zwracali na podziały społeczne, jakie są obecne w naszym kraju. Podziały te, według nich, nasiliły się podczas pandemii COVID-19, wg. nich pandemia stała się katalizatorem wielu postaw, przyspieszyła / uwypukliła wiele istniejących wcześniej zjawisk. Szczególnie w ich dziedzinie, czyli edukacji obywatelskiej, dialogu, komunikacji. Realizacją projektu postanowili przeciwdziałać zjawiskom niepożądanym, takim jak łamanie norm życia społecznego, hejt, brak akceptacji dla miejsca pochodzenia (wieś, miasto) czy wyznawanej religii. Projekt miał za zadanie dostarczenia narzędzia do prowadzenia kulturalnego sporu. Dostrzegając wskazany problem postanowili przeciwdziałać mu od podstaw, za pomocą pracy organicznej. Odpowiadając na apel dwóch, zaangażowanych już wcześniej w inicjatywy debatanckie szkół, które zostały dotknięte wyżej opisanym zjawiskiem. Stąd warsztaty zostały przeprowadzone na poziomie zaawansowanym, odpowiadając na deficyt wiedzy, która nie jest łatwo dostępna i do nabycia które potrzeba doświadczonych trenerów. Warsztaty odbyły się w formule dwóch spotkań dla dwóch szkół ponadpodstawowych biorących udział w projekcie.
Jak uzasadniali potrzebę realizacji zadania, debata oksfordzka jest sposobem na aktywizację krytycznego myślenia, samodzielnego rozwijania swojej wiedzy i kompetencji na dany temat wśród młodzieży. Przygotowując się do konkretnej debaty, młodzi ludzie muszą zapoznać się z opracowaniem i źródłami wiedzy dotyczącymi danego zagadnienia. Podczas warsztatów wykorzystywali tematykę ściśle skorelowaną z celami projektu. Dotyczyły one ważkich zagadnień dotyczących życia społecznego i postaw obywatelskich oraz patriotycznych np. dyskusji na temat systemów politycznych, prawa, ekologii czy etyki. Uwrażliwiony także na wolność wyznania i zachęcały do rozumienia motywów osób powodowanych wiarą czy kryzysem wiary.
Pomysłodawcy w trakcie wypracowywania pomysłu na swoje przedsięwzięcie zaznaczali, że ich działania będą poruszać się wokół tworzenia relacji w rodzinie i pomiędzy rówieśnikami. Wskazywali na negatywne skutki restrykcji pandemicznych dla dzieci i młodzieży. Dla wielu młodych stresem było wyrwanie od rówieśników, a nie troska o zdrowie. W opisie swojego pomysłu wykazywali przyrost uzależnień behawioralnych od Internetu, telefonu czy laptopa a także a to, że pandemia wywołała istotne zmiany w naszym codziennym życiu. Powoływali się także na to, że specjaliści udzielający wsparcia sygnalizują, że częściej dotyka nas smutek, lęki, negatywne myśli, trudne emocje czy problemy ze snem. Poprzez zaproponowane w swojej inicjatywie działania postanowili oderwać dzieci, młodzież i całe rodziny od skupiania się na tych trudnościach, a zaprosić do spotkania, aktywności, relacji. Swój pomysł postanowili powiązać z tym, iż w roku 2021 świętowaliśmy jako Polacy beatyfikację ks. Kardynała Stefana Wyszyńskiego, Prymasa Tysiąclecia. Beatyfikacja ta była sposobnością i zarazem zachętą do sięgania do jego nauki o narodzie i rodzinie, człowieku. Była także szansą, aby w projekcie pokazać wartości chrześcijańskie, jako te z których warto czerpać, przeciwstawiając się chrystianofobii.
